بسمه تعالی

آمایش سرزمین کلید توسعه ی ایلام.

شاید بارها از خود پرسیده ایم، عامل این همه توسعه نیافتگی در کشور چه بوده است؟ چرا به رغم رگه های از رشد( و نه توسعه) در کشور آنهم به شدت نامتوازن، نامربوط و بدفرم بوده است؟ چرا برخی استان ها و مناطق کشور به رغم داشتن ظرفیت های بی نظیر جهت توسعه یافتگی در محرومیت بسر می برند؟ از طرفی دیگر از خود پرسیده ایم، چرا برخی از استان ها به رغم نداشتن شرایط زیستی مناسب، امروزه وضعیتی به مراتب بهتر از ما دارند؟ از طرفی دیگر می بینیم امروزه بسیاری از بحران های طبیعی و زیست محیطی گریبانگیر کشورمان شده است؟ چرا به رغم این همه ظرفیت خدادادی، فقر و بیکاری همزاد مان شده است؟ چرا مرزها بجای آنکه توسعه یافته ترین مناطق کشور باشند و یکی از پیشران های توسعه در کشور باشند، به مامنی برای قاچاق، فقر، بیکاری و مهاجرت تبدیل شده اند؟ براستی از خود پرسیده ایم چرا زیر ساخت هایمان، چرا راه هایمان توسعه نیافته اند؟ چرا امروزه شاهد مهاجرت های گسترده ای از مناطق کمتربرخورار به مناطق برخوردار هستیم. مگر نه اینکه روستاهایمان در حال تخریب و متروک شدن هستند. مگر نه اینکه جوانان شهرهای کوچک با سودای زندگی و کار نداشته راهی کلانشهر و شهرهای بزرگ می شوند که در این وادی برخی در حاشیه شهرها، برخی در کارگاه ها و برخی دچار آسیب های اجتماعی(اعتیاد، طلاق و …) شده و بعضا به دیارشان بر می گرند. گاه از خود پرسیده ایم که اصلا چرا طبیعت با ما قهر کرده است؟ و هزاران چرای دیگر که خروجی آن این جمله است که ” اصلا چرا اینجوری شدیم” . با این مقدمه بنا دارم در چند بخش به ریشه یابی معضلات و مشکلات فوق در سطح ملی و استانی بپردازم. بعنوان فردی که سالهاست در حوزه آمایش سرزمین مطالعه و تحقیق دارم، یقین دارم که عامل این همه توسعه نیافتگی و مشکلات در سطح ملی و محلی عدم توجه به مقوله آمایش سرزمین است و یقیین دارم تنها راه برون رفت از معضلات و مشکلات فوق توجه به اصول و شاخص های آمایش سرزمین در کشور و استان است. در نظر دارم این شاخص ها را در حوزه های مختلف( جمعیت، مرز، منابع طبیعی، اب و خاک، تقسیمات کشوری، انتخابات، فرهنگ، اقتصاد و اجتماع) در چندین مقاله با محوریت استان ایلام جهت برون رفت از وضعیت کنونی استان ارائه نمایم.امیدوارم مفید واقع گردد. شایان ذکر است که در صدد هستم با زبانی کاملا عامیانه اما علمی به این موضوعات اساسی بپردازم.

با احترام عباس علی پور ۶ /اردیبهشت۹۷